ปรสิต การเจริญเติบโตของ ปรสิต มักจะซับซ้อนกว่า การพัฒนาสายพันธุ์ที่มีชีวิตอิสระ แท้จริงแล้วสิ่งมีชีวิตอิสระสามารถเอาชนะปัญหาการสืบพันธุ์ และการตั้งถิ่นฐานได้ค่อนข้างง่าย ซึ่งยากกว่าสำหรับปรสิต ดังนั้น ปรสิตส่วนใหญ่จึงพัฒนาด้วยการเปลี่ยนแปลงที่ซับซ้อน ซึ่งรวมถึงระยะตัวอ่อนจำนวนมาก ที่อาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกันและทำหน้าที่ต่างกัน การแพร่กระจาย การเจริญเติบโตแบบแอคทีฟ จำนวนทั้งสิ้นของทุกขั้นตอนของการเกิดปรสิต

รวมถึงวิธีการแพร่เชื้อจากโฮสต์หนึ่งไปยังอีกโฮสต์หนึ่ง เรียกว่าวงจรชีวิตของมัน ตัวอ่อนสามารถนำไปสู่วิถีชีวิตที่เป็นอิสระและเป็นปรสิตได้ โฮสต์ที่ตัวอ่อนของปรสิตอาศัยอยู่เรียกว่าโฮสต์กลาง ความสำคัญของโฮสต์ระดับกลางในวงจรการพัฒนาของปรสิตนั้นสูงมาก พวกมันเป็นแหล่งของการติดเชื้อ สำหรับโฮสต์ขั้นสุดท้าย พวกมันมักจะทำหน้าที่กระจายตัว และบางครั้งก็รับประกันการอยู่รอดของประชากรปรสิต ในกรณีที่การหายไปชั่วคราวของโฮสต์ที่ชัดเจน

บางครั้งโฮสต์ระดับกลาง 2 หรือ 3 ตัวและมากกว่านั้นจะถูกแทนที่อย่างต่อเนื่อง ในวงจรการพัฒนาของปรสิต โฮสต์ที่ระยะเจริญเต็มที่ของปรสิตพัฒนา และสืบพันธุ์แบบอาศัยเพศเรียกว่าโฮสต์ขั้นสุดท้ายหรือขั้นสุดท้าย การติดเชื้อทำได้โดยการกินโฮสต์ระดับกลาง หรือโดยการสัมผัสกับตัวหลังในที่อยู่อาศัยเดียว เมื่อวิเคราะห์ความสัมพันธ์ของปรสิตกับโฮสต์ขั้นสุดท้ายและขั้นกลาง ปรากฎว่าโฮสต์ระดับกลางมักจะทนทุกข์ทรมาน จากตัวอ่อนหรือระยะที่ยังไม่สมบูรณ์ของปรสิต

ซึ่งรุนแรงกว่าตัวสุดท้ายจากตัวเต็มวัยทางเพศ แท้จริงแล้วกิจกรรมที่สำคัญที่ใช้งานอยู่ของโฮสต์ขั้นสุดท้ายทำให้ไข่ ซีสต์หรือตัวอ่อนของปรสิตกระจายตัวเป็นวงกว้างในสิ่งแวดล้อม เพิ่มโอกาสที่พวกมันจะเข้าสู่โฮสต์ระดับกลาง ในเวลาเดียวกัน โฮสต์ระดับกลางมักจะมีบทบาทแฝง ในวงจรการพัฒนาของปรสิต จะต้องเห็นและกินหรือกัดโดยโฮสต์สุดท้าย สิ่งนี้ยังสะท้อนให้เห็นในภาพทางคลินิกของโรคพยาธิ โดยปกติแล้วตัวอ่อนของพยาธิตัวตืดและพยาธิตัวกลม

รวมถึงรูปแบบของโปรโตซัวที่แพร่พันธุ์ โดยไม่ต้องมีส่วนร่วมของกระบวนการทางเพศ โรคที่รุนแรงกว่ารูปแบบ ที่มีเพศสัมพันธ์ของสายพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง นอกจากนี้ยังมีแนวคิดของอ่างเก็บน้ำปรสิตหรือโฮสต์อ่างเก็บน้ำ นี่คือโฮสต์ในร่างกายซึ่งสาเหตุของโรค สามารถมีชีวิตอยู่ได้นานสะสมเพิ่มจำนวน และตั้งถิ่นฐานในดินแดนโดยรอบ แหล่งสะสมของปรสิตที่พบมากที่สุดคือโฮสต์ที่ชัดเจน ในกรณีที่อายุขัยของโฮสต์ระดับกลางยาวนาน

ตัวอ่อนในนั้นยังคงมีชีวิตอยู่ได้เป็นเวลานาน และบางครั้งก็แพร่พันธุ์ มันก็สามารถทำหน้าที่เป็นแหล่งกักเก็บได้เช่นกัน ตัวอย่างคือโฮสต์ระดับกลางของอีไคโนค็อกคัสและอัลวีโอค็อกคัส สัตว์กินพืชซึ่งตัวอ่อนของปรสิตเหล่านี้ ไม่เพียงแต่พัฒนาแต่ยังเพิ่มจำนวนอย่างแข็งขันเป็นเวลานาน เช่นเดียวกับปรสิตอื่นพยาธิตัวตืดกว้าง ปลานักล่าขนาดใหญ่ โฮสต์ระดับกลาง กินปลาขนาดเล็กที่ติดตัวอ่อนปรสิตซ้ำๆตลอดชีวิต ในกรณีนี้ตัวอ่อนจะไม่ตาย แต่บุกเข้าไปในโฮสต์ใหม่

พัฒนาและสะสมในนั้น และโฮสต์จะควบคุมการเคลื่อนไหวของพวกมัน ในอวกาศจนกว่าตัวมันเองจะกลายเป็นเหยื่อ ของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมหรือมนุษย์ที่กินสัตว์อื่น ระยะเวลาของวงจรชีวิตของปรสิตต่างๆ นั้นแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับตำแหน่ง สายพันธุ์ และเงื่อนไขอย่างเป็นระบบ ดังนั้น ชีวิตของเห็บอาร์กาสสามารถอยู่ได้นานถึง 20 ปี พยาธิใบไม้ในเลือดมากถึง 40 ปี และพยาธิเข็มหมุดทารกและพยาธิตัวตืดแคระจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกิน 2 เดือน

ความรู้เกี่ยวกับระยะเวลาของการเกิดปรสิต ของปรสิตเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการพัฒนา มาตรการในการป้องกันโรคปรสิต การแพร่กระจายของปรสิตสามารถเกิดขึ้นได้ ในแต่ละช่วงของวงจรชีวิตของพวกมัน การตั้งถิ่นฐานในเวลามักจะดำเนินการโดยระยะพัก การพัฒนาในขั้นตอนเหล่านี้ จะถูกระงับจนกว่าจะมีเงื่อนไขใหม่เกิดขึ้น ซึ่งเอื้ออำนวยต่อการพัฒนาต่อไป ระยะดังกล่าวในโปรโตซัวคือซีสต์ ในขณะที่หนอนพยาธิมักจะเป็นไข่ และบางครั้งก็เป็นตัวอ่อนในแคปซูล

โดยปกติระยะพักจะทนต่อการเปลี่ยนแปลง ของสภาพแวดล้อมภายนอกได้ดีมาก ดังนั้น ไข่พยาธิตัวกลมสามารถคงอยู่ได้นานถึง 7 ปีและซีสต์ของอะมีบาที่เป็นโรคบิดนานถึง 7 เดือน เมื่อเวทีพักผ่อนเข้าสู่โฮสต์ที่ดี การเคลื่อนไหวของหลัง มีส่วนช่วยในการแพร่กระจายของปรสิต ซึ่งมักอยู่ไกลเกินกว่าขอบเขตของการมีอยู่เดิม ซีสต์ ไข่และตัวอ่อนที่ห่อหุ้มไว้ สามารถแพร่กระจายได้ด้วยลม กระแสน้ำและสัตว์พาหะนำโรค สิ่งนี้อธิบายถึงการขยายตัว

พื้นที่การแพร่กระจายของปรสิต ที่ไม่มีระยะการแพร่กระจายที่ใช้งานอยู่ในวงจรการพัฒนา อย่างไรก็ตาม ปรสิตหลายชนิดมีระยะการเคลื่อนที่แบบอิสระ ที่ทำหน้าที่เฉพาะสำหรับการแพร่กระจาย นอกจากการตั้งถิ่นฐานแล้ว การเคลื่อนที่มักจะทำหน้าที่ค้นหาโฮสต์ใหม่ ไลฟ์สไตล์เคลื่อนที่ของโฮสต์ระดับกลางจะเพิ่มโอกาส ในการติดต่อกับโฮสต์ขั้นสุดท้าย การเคลื่อนไหวของโฮสต์สุดท้าย ซึ่งปรสิตที่เจริญเต็มที่อาศัยเพศช่วยให้มั่นใจได้ ถึงการแพร่กระจายของซีสต์ ไข่

ตัวอ่อนของปรสิตอย่างมีประสิทธิภาพตลอดช่วง ปรสิตเข้าถึงโฮสต์ได้หลายวิธี ไม่ใช่เรื่องแปลกที่โฮสต์จะติดเชื้อจากพาหะ ซึ่งโดยปกติจะเป็นสัตว์ขาปล้องดูดเลือด วิธีการแพร่เชื้อโรคนี้เรียกว่าการแพร่เชื้อมี 2 สายพันธุ์ หัวเชื้อและสารปนเปื้อน ในกรณีแรกเชื้อโรคจะเข้าสู่กระแสเลือดของโฮสต์ ผ่านทางอุปกรณ์ทางปากของพาหะ ในกรณีที่ 2 มันถูกขับออกโดยพาหะด้วยอุจจาระ หรือทางอื่นบนผิวหนังหรือเยื่อเมือก และจากนั้นจะเข้าสู่ร่างกายของโฮสต์

ผ่านทางแผลจากการกัด แกะ เกา อีกวิธีในการติดเชื้อคือผ่านโฮสต์ระดับกลาง ในกรณีนี้ปรสิตเองไม่ได้มีส่วนร่วมในการค้นหาโฮสต์ และโฮสต์ระดับกลางจะกินโฮสต์สุดท้าย ปรสิตจะทำงานแบบพาสซีฟ เช่นเดียวกันในกรณีที่มีการติดเชื้อของโฮสต์สุดท้ายที่มีระยะพัก ซีสต์ ไข่และตัวอ่อนที่ห่อหุ้ม ปรสิตจำนวนหนึ่งเข้าสู่สิ่งมีชีวิตที่เป็นโฮสต์ ในระยะของตัวอ่อนที่มีชีวิตอิสระ ผ่านทางผิวหนังและเยื่อเมือกที่ไม่บุบสลาย ด้วยวิธีการติดเชื้อใดๆ

ความเป็นไปได้ที่ปรสิตจะเข้าสู่โฮสต์ ที่ไม่ถูกต้องจะไม่ถูกตัดออก ในกรณีนี้การพัฒนาของปรสิตเป็นไปไม่ได้เลย หรือถูกขัดจังหวะในระยะเริ่มแรก ความรู้เกี่ยวกับวิธีการและวิธีการแทรกซึม ของปรสิตในสิ่งมีชีวิตที่เป็นโฮสต์เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการพัฒนามาตรการสำหรับสาธารณะ และการป้องกันโรคที่เกี่ยวข้องส่วนบุคคล มีหลายวิธีในการกำจัดปรสิตออกจากโฮสต์ ตัวอย่างเช่น ปรสิตที่อาศัยอยู่ในระบบย่อยอาหารจะหลั่งไข่ ซีสต์หรือตัวอ่อนออกมากับอุจจาระ

อาศัยอยู่ในระบบทางเดินปัสสาวะ มีปัสสาวะหรือช่องคลอดในปอด มีเสมหะ ไซต์ของสภาพแวดล้อมภายในมักจะไม่ออกจากสิ่งมีชีวิตที่เป็นโฮสต์ แต่ใช้พาหะในการแพร่กระจาย หรือรอให้โฮสต์อื่นกินโดยโฮสต์อื่นอย่างอดทน ความรู้เกี่ยวกับวิธีการกำจัดปรสิต หรือระยะแฝงออกจากสิ่งมีชีวิตที่เป็นโฮสต์นั้น จำเป็นสำหรับการวินิจฉัยโรคที่ถูกต้อง อันที่จริงหากในบางกรณีก็เพียงพอที่จะตรวจอุจจาระ ปัสสาวะหรือเสมหะของผู้ป่วยด้วยกล้องจุลทรรศน์เมื่อทำการวินิจฉัย ในบางกรณีจำเป็นต้องใช้ปฏิกิริยาทางภูมิคุ้มกันที่ซับซ้อน หรือแม้แต่การตรวจชิ้นเนื้อเนื้อเยื่อของผู้ป่วย

อ่านต่อได้ที่ >> วิวัฒนาการ ระเบียบทั่วไปของการวิวัฒนาการของโครงสร้างทางชีววิทยา